[OS] CNN : เอาแต่ใจ

เหตุเกิดที่ร้านทำผม
.
.
.

ผมนั่งทอดหุ่ยอยู่บนโซฟาสีแดงกำมะหยี่ตัวยาวติดริมกระจกใสที่เผยให้เห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอก รถราพากันแล่นให้ขวักไขว่ เสียงแตรเสียงเครื่องยนต์ดังเข้ามาให้ได้ยินเบาๆ ความวุ่นวายด้านนอกทำให้ผมนึกขยาดอยากจะออกไปที่ไหนสักแห่งไกลๆ ไปให้พ้นความวุ่นวายในเมืองกรุง

ผมละสายตาจากภาพนั้นเข้ามามองภายในร้านที่ผมอยู่ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้อารมณ์บูดๆ จากความเบื่อหน่ายของผมทุเลาลงได้บ้าง กลิ่นแชมพูอ่อนๆ หอมโชยผสมกลิ่นน้ำยาเคมีเปลี่ยนสีผมที่ฉุนจมูกคอยไล่ความง่วงงุนของผมอยู่ตลอดเวลา

“น่าเบื่อชะมัด” ผมพึมพำกับตัวเบาๆ ก่อนจะไล่สายตามองบรรยากาศภายในร้านที่ไม่ได้น่าอภิรมย์อะไรนักพอๆ กับความวุ่นวายด้านนอก เสียงไดร์เป่าผมที่น่ารำคาญกับเสียงพูดคุยของพนักงานที่ดังเซ็งแซ่นั่นทำให้ผมต้องเบือนหน้ามองไปทางอื่นอีกครั้ง

สงสัยกันใช่ไหมล่ะครับ ทำไมผมถึงไม่ไปให้พ้นๆ ที่นี่ซะ

ก็เพราะเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้ผมต้องมาติดแหง็กในร้านทำผมบ้าๆ นี่เป็นชั่วโมงนั่งอยู่นั่นไงล่ะ

ผู้ชายรูปร่างสมส่วนออกจะอวบนิดๆ นั่งหน้าระรื่นอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำหน้ากระจกใสบานใหญ่ สีผมที่ถูกเปลี่ยนจนนับครั้งไม่ถ้วนตอนนี้ถูกย้อมเป็นสีส้มเพลิงพร้อมกับผมที่เคยยาวละต้นคอก็ถูกตัดออกให้เข้าทรงดูโฉบเฉี่ยว

เสียงหัวเราะใสๆ นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาได้สักนิด

“ชานซองงงงง”

ผมเลิกคิ้วมองเจ้าของเสียงที่วิ่งร่าเข้ามาด้วยท่าทางกระดี้กระด๊าก็อดจะขำให้กับปฏิกิริยาเด็กๆ นั่นไม่ได้

“สีนี้เป็นไง สวยปะๆ” คนตรงหน้าผมพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่าพร้อมกับหมุนตัวอวดสีผมใหม่ให้ผมดูยกใหญ่

“อืม สวยดี” ผมตอบออกไปตามตรงไม่ได้ยอหรือตอบออกไปส่งๆ แต่แค่ท่าทางเบื่อหน่ายของผมคงทำให้เขาไม่พอใจในสิ่งที่ผมตอบออกไปเท่าไหร่

“เอาดีๆ ดิ!” คนตรงหน้าผมเริ่มมีน้ำโหแล้ว ใบหน้าเรียวที่มักจะมีรอยยิ้มหยีนั่นก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงจนผมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

“ก็สวยไง” ผมยังคงแสดงรีแอคชั่นออกไปเหมือนเดิม และมันคงทำให้เขาอารมณ์ปรี๊ดขึ้นมากกว่าเก่า

“เออ! ไม่ถามก็ได้!” เขากระแทกเสียงตอบผมก่อนจะเดินตึงตังเข้าไปหาพนักงานสักคนที่อยู่แถวนั้น คุยอะไรกันไม่รู้ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้ผมอยากจะออกไปที่นี่เต็มแก่แล้ว

“เชิญคุณชานซองค่ะ” จู่ๆ พนักงานสาวตัวเล็กหน้าตาละอ่อนคนหนึ่งก็เดินยิ้มเข้ามาหาผมพลางผายมือเชิญผมไปที่ขึ้นเขียง เอ๊ย เก้าอี้ทำผมตัวที่ว่าง

เออว่าแต่เชิญผมทำไม?

“ห้ะ?” ผมเลิกคิ้วขยับตัวลุกขึ้นนั่งดีๆ มองคนตรงหน้าอย่างงงๆ

“เชิญเลยค่ะ”

“เอ่อ…ผมไม่..”

“คุณจุนโฮกำลังเลือกสีให้อยู่ทางด้านโน้น เดี๋ยวคุณชานซองไปนั่งก่อนนะคะ”

“ห้ะ???”

เควสชั่นมาร์กตัวเท่าบ้านหล่นทับหัวผมเต็มๆ และยิ่งได้ยินชื่อเจ้าตัวแสบนั่นด้วยแล้วผมก็ยิ่งเหมือนลูกเบสบอลที่ถูกหวดออกนอกสนาม

อะไรเนี่ย!!

“เชิญเลยค่ะ” คนตรงหน้าผมพูดย้ำอีกครั้ง เหมือนเป็นตัวเร่งให้ผมต้องลุกเดินตามเขาไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำผมอย่างปลงๆ

เฮ้อออ อีกแล้วนะอีจุนโฮ!!!

————

ฟิคไร้สาระสั้นๆ ที่นั่งแต่งแก้เซ็งตอนรอยายที่ร้านทำผม 5555555 ลังเลอยู่ว่าจะลงดีไหม เพราะมันทั้งสั้นและไม่มีสาระอะไรเลย