[SF] CNN : อยากโดนต้องรุก!!: [1/2]

[SF] : อยากโดนต้องรุก!!: [1/2]
Pairing : Chansung x Junho
writer : AatbWoo @ThaihottestA
Rate : PG

————————-

Talk : มันมาอีกแล้ว…ช็อตฟิคของจางเอิงเอยมันมาอีกแล้ว… เอิ๊กๆ ช่วงนี้ค่อนข้างหมดฟีบ เลยไม่ได้ต่อฟิคคุณแฟนเลย หาช็อตฟิคมาคั่นเวลาก่อน คึคึ แนวใสๆ นะคะ ได้แรงบันดาลใจมาจากวันช็อตฟิคเรื่องมโนของพี่แป้ง เลยอยากเห็นฮวางแอบชอบอีจุนโฮ จากที่ส่วนมากอ่านๆ ฟิคชานนูนอมามีแต่นูนอที่เป็นฝ่ายแอบชอบหมี ตอนนี้ขอหมีมาตามรุกโฮบ้างละ!!

ปล.ฟิคไร้สาระแบบหาสาระไม่ได้ชริงๆ

 

.

.

.

 

“ฮัลโหล หนึ่ง สอง สาม… ทางนู้นเป็นไงบ้าง ทราบแล้วเปลี่ยน ติ๊ด!” เสียงทุ้มกรอกลงไปตามสายของเครื่องมือวิทยุสื่อสารขนาดจิ๋วในมือ พลางสายตาก็สอดส่องมองหาเป้าหมายจากตำแหน่งที่ตนกำลังหลบซ่อนตัวอยู่

[เป้าหมายกำลังจะออกจากตึกแล้ว เตรียมตัว ปิ้วๆ ติ๊ด!] เสียงเพื่อนรักที่ดังตามสายมาทำเอาหัวใจร่างสูงเต้นถี่รัวเมื่อรู้ว่าคนที่เขากำลังยืนรออยู่กำลังออกมา

โอ้ยยย ตื่นเต้นเว้ย! เอาล่ะ คราวนี้ต้องทำให้สำเร็จ!!

“อูด้ง กูตื่นเต้นว่ะ” ชานซองกดส่งสารผ่านทางวิทยุขนาดจิ๋วไปให้เพื่อนทางปลายสัญญาณพลางยกมืออีกข้างขึ้นกุมหน้าอกในตำแหน่งหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นถี่รัวไม่เป็นจังหวะ หยาดเหงื่อมากมายพากันผุดขึ้นตามหน้าผาก ไรผมชื้นไปด้วยเหงื่อ เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดเปียกชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อที่เกิดจากความตื่นเต้นและประหม่าในที

[อะไรของมึงวะ เตรียมมาตั้งนาน อย่าตื่นเต้นสิวะ เฮ้ยๆ เขาไปแล้วๆ] เสียงอูยองที่ดังตอบกลับมาทำเอาชานซองใจเต้นไม่เป็นส่ำ ลุกลี้ลุกลนรีบชะโงกหน้าออกจากที่ซ่อนตัวมองหาคนที่ตนกำลังรออยู่ อ้ะๆ นั่นมาแล้ววว เขากำลังเดินมาทางนี้แล้ววววว

“มึง กูลืมสคริปต์ที่มึงให้กูท่องมาก่อนหน้านี้ ทำไงดีวะ” ชานซองรีบกดส่งสารไปให้เพื่อนรักทันทีที่จู่ๆ ตัวเองก็ดันลืมบทพูดต่างๆ ที่เตรียมมาก่อนหน้านี้ ระหว่างที่เป้าหมายก็กำลังเดินใกล้เข้ามาทางเขาเรื่อยๆ

[ไอ้เหหหห้!! ตัวใครตัวมันแล้วล่ะมึง บัยส์]

ร่างสูงยืนเหงื่อแตกพลั่กอยู่หลังเสาต้นเล็กที่ตนใช้เป็นเกาะกำบังสำหรับหลบซ่อนตัว คนผ่านไปผ่านมาก็พากันหันมามองเขาแล้วหันกลับไปซุบซิบกับกลุ่มเพื่อน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชานซองสนใจเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขากำลังรวบรวมความกล้าที่จะต้องออกไปเผชิญหน้ากับคนที่เขาแอบชอบมานานนับปี ซึ่งตอนนี้คนๆ นั้นกำลังเดินใกล้เข้ามาในจุดที่เขากำลังหลบซ่อนตัวอยู่แล้ว

ร่างโปร่งสมส่วนดูมีน้ำมีนวล ผิวขาวเนียนราวกับน้ำนม ผมสีสว่างเมื่อต้องกับแสงแดดก็ออกจะเปล่งเป็นสีชมพูพาสเทลอ่อนๆ รอยยิ้มหวานกับดวงตาหยีเล็กทำเอาหัวใจของชานซองแทบหยุดเต้น ‘อีจุนโฮ’ เดือนคณะสถาปัตย์เดินพูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกับกลุ่มเพื่อนซึ่งกำลังเดินตรงมาทางเขา ชานซองสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางปาดเหงื่อที่ไหลย้อยตามใบหน้าออกก่อนจะตัดสินใจโผล่พรวดออกจากที่ซ่อนมายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าเป้าหมายทันที

จุนโฮกับกลุ่มเพื่อนละงักฝีเท้าพร้อมกับหันมามองร่างสูงใหญ่ของชานซองที่โผล่ออกมายืนขว้างทางไว้ด้วยสายตางุนงง หน้าตาหล่อเหลาที่ดูโดดเด่นของคนตรงหน้าช่างดูไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย คงจะเป็นเพื่อนต่างคณะที่ผ่านมาแถวนี้แน่นอน ดูจากรูปร่างหน้าตาที่ไม่เคยเจอกันในตึกเรียนและติ้งที่ติดอยู่กับเนกไทของคนตรงหน้าก็เป็นคนละตรากับของคณะตน

“เอ่อ…จุนโฮ…สวัสดี ระ…เราชื่อชานซองนะ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาตะกุกตะกักเหมือนคนไม่มั่นใจในตัวเอง ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มแหยส่งไปให้จุนโฮหลังพูดจบประโยคอย่างยากลำบาก หัวใจของเขาแทบจะเด้งออกมาเต้นแทงโก้อยู่แล้ว! มือไม้พาลระเกะระกะจนไม่รู้จะวางไว้ตรงนั้น แถมยังไม่กล้าสบสายตากับคนตรงหน้าอีกต่างหาก

“อ่า…สวัสดีชานซอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ” รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้คนตัวโตที่ตอนนี้ยืนแข็งทื่อเหมือนก้อนหินในยุคดึกดำบรรพ์ ริมฝีปากที่กำลังจะเอื้อนเอ่ยคำพูดต่อจากนั้นก็อ้าค้างเติ่งอยู่อย่างนั้น

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เราขอตัวก่อนนะ” ดวงตาเรียวเล็กกระพริบปริบมองชานซองเหมือนรอให้คนตรงหน้าพูดธุระกับตัวเองให้เสร็จ แต่กลับไม่มีวี่แววที่คนตัวโตจะขยับปากพูดอะไรออกมาเลย และท่าทางแปลกๆ ของคนตรงหน้าก็ทำเอาเพื่อนในกลุ่มพากันสะกิดให้เดินออกห่าง

“ดะ…เดี๋ยวก่อนสิ คะ…คือเรามีอะไรจะคุยด้วยหน่อย” ชานซองรีบพูดโพล่งขึ้นก่อนจุนโฮจะถูกเพื่อนพาลากเดินออกไป พยายามทำใจกล้าจ้องใบหน้าหวานของคนที่ตนแอบชอบมาเป็นเวลานาน หัวใจที่เต้นอยู่ในอกก็พาทำเอาร่างกายสั่นสะท้านจนแทบยืนไม่อยู่ เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาพูดคุยกับจุนโฮในระยะใกล้ๆ แบบนี้ ไม่สิ… เอาง่ายๆ ว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้คุยกับจุนโฮเลยก็ว่าได้ เพราะปกติเขาก็ทได้แค่แอบมองจุนโฮอยู่ห่างๆ

“อ่า…ได้สิ จะไปคุยที่ไหนล่ะ” ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มหวานจนดวงตาเรียวหยีสะกดให้ชานซองจ้องค้างอยู่อย่างนั้น เสมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ลมหายใจเข้าออกติดขัดไปหมดจนไม่สามารถเรียงลำดับลมหายใจให้เข้าออกอย่างปกติได้ ดวงตาก็พร่ามัวมอมเมาไปกับรอยยิ้มของคนตรงหน้า

มะ…ไม่ไหวแล้ว

ตุ้บ!

“ชานซอง! ชานซอง!!”

 

 

“ชานซองตื่นแล้วหรอ” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมหนาของคนที่หนอนหนุนตักตนอยู่อย่างอ่อนโยน

“อืมม ตื่นแล้วครับ” ดวงตาคมปรือเปลือกตามองใบหน้าใสของคนที่ตนยืมตักเป็นหมอนหนุนชั่วคราว ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มพลางขยับตัวเล็กน้อย ซุกใบหน้าเข้ากับกายหอมๆ ของจุนโฮอย่างไม่อยากลุกออกไปไหน

“ถ้าตื่นแล้วก็ลุกออกไปได้แล้ว เราเมื่อยนะ คิก” เสียงหัวเราะใสๆ ทำเอาหัวใจของชานซองกระตุกเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่สุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมลุกขึ้นมานั่งอย่างนึกเสียดาย

ดวงตาคมจ้องสบประสานสายตากับดวงตาเรียวเล็กที่มองเขาอยู่ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ ส่งมาให้อย่างอ่อนโยน มือหนายกมือขึ้นแตะซีกแก้มของจุนโฮแผ่วเบา ก่อนจะขยับตัวหันไปมองคนตัวเล็กข้างๆ ให้เต็มตา ฝ่ามืออุ่นค่อยๆ ประคองใบหน้าเรียวที่ยังคงมีรอยยิ้มหวานแต่งแต้มอยู่ เสมือนมีแรงดึงดูดให้ใบหน้าคมขยับเข้าไปใกล้เรื่อยๆ กลิ่นหอมรัญจวนใจลอยแตะจมูกจนอยากเข้าไปสูดดมใกล้ๆ ดวงตาเรียวสวยค่อยๆ ปิดลงช้าๆ พร้อมๆ กับระยะห่างของใบหน้าของทั้งคู่ที่หดสั้นลงเรื่อยๆ จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ชานซองค่อยๆ เอียงใบหน้าเพียงเล็กน้อย ก่อนริมฝีปากหยักจะแตะลงแผ่วเบาบนกลีบปากนุ่มสีเชอร์รี่…

ผัวะ!

ตึง!!

“โอ้ย!! อะไรวะ!!!” ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นนั่งลูบก้นตัวเองปอยๆ พลางลืมตาขึ้นมองตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาตกจากที่สูง (เตียงกับพื้น)

“ไอ้ห่า!! มึงจะข่มขืนกูหรอไอ้ชาน!!” เสียงของเพื่อนรักตะโกนดังเสมือนกินโทรโข่งเข้าไปทั้งโหลทำเอาชานซองขมวดคิ้วมุ่นกับประโยคที่ชวนสยองเมื่อครู่

“ตลกละ ถ้าเป็นจุนโฮก็ว่าไปอย่าง” ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อนึกถึงจุนโฮผู้เป็นนางฟ้าในใจ แต่เดี๋ยวนะ…เมื่อกี้เขากำลังจะได้จูบจุนโฮอยู่แล้วเชียว แล้วนี่…

“กูว่าละ มึงฝันถึงจุนโฮนี่เอง ไอ้สาดดดดด” อูยองปรี่เข้าไปเตะร่างของเพื่อนสนิทที่ยังคนนั่งเอ๋ออยู่บนพื้นห้องด้วยความหมันไส้

“โอ้ยยย นี่อย่าบอกนะว่าคนที่กูกำลังจะจูบคือมึงอ่ะ!” ชานซองยกมือขึ้นชี้นิ้วไปยังเพื่อนสนิทหน้าตาตื่น

“ก็เออสิวะ!! ไอ้เห้ กูนอนของกูอยู่ดีๆ จู่ๆ มึงก็นึกพิศวาทอะไรกูถึงได้จะมาจูบกูก็ไม่รู้ อี๋! นึกแล้วยังตกใจไม่หาย ขวัญเอ้ยขวัญมา” เพื่อนรักแก้มป่องยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองไปมาด้วยความขนลุกพร้อมกับสั่นตัวเป็นแอคติ้งประกอบให้ดูสมจริง

“แล้ว…แล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ไง???” ดวงตาคมหันมองไปรอบๆ ตัวก็เห็นว่านี่เป็นห้องพักในหอเขากับอูยอง ซึ่งก่อนหน้านี้เขาจำได้ว่าตัวเองกำลังยืนคุยอยู่กับจุนโฮที่ตึกหน้าคณะสถาปัตย์ แต่ไหงถึงได้เปลี่ยนฉากมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมรกๆ นี่ได้

“นี่มึงจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยรึไง?.. ก็ยืนคุยกับจุนโฮอยู่ดีๆ มึงก็เป็นลมไป ลำบากกูต้องแบกมึงกลับมาที่หอนี่แหละ” ใบหน้าอูมของอูยององ้ำเมื่อนึกไปถึงเรื่องราวเมื่อช่วงเย็นที่เขากับชานซองดำเนินการตามแผนที่วางไว้ โดยที่ชานซองจะเปิดเผยตัวตนและเข้าไปบอกชอบจุนโฮเพื่อรุกเดินหน้าตามจีบจุนโฮให้ได้ แต่ไหนไอ้เพื่อนรักมันถึงได้เป็นลมไปต่อหน้าคนที่ตัวเองแอบชอบไปแบบนั้น

“แล้วจุนโฮเขาว่าไงมั่ง!!” ชานซองเด้งผึงลุกขึ้นยืนตัวตรงแน่ว ถลาเข้าไปเขย่าแขนเพื่อนสนิทเพื่อเร่งเอาคำตอบ

“เขาก็ตกใจไงมึง รีบเข้ามาขย่มเอ๊ย! เขย่ามึงให้ตื่นใหญ่เลย”

“ห้ะ!! เขาจับตัวกูหรอ ตรงไหน เขาจับตรงไหน!”

“โอ้ยย!! กูสั่นจนไขมันกูละลายหมดแล้ว!! มึงจะเขย่าตัวกูทำหาพระแสงอะไรเนี่ย ปล่อย!!” ว่าจบอูยองก็สะบัดแขนออกจากมือเหนียวๆ ของเพื่อนรักตัวโตด้วยความหงุดหงิดกับอากัปกิริยาเหมือนคนบ้าที่เพิ่งหลุดออกมาจากหลังคาแดง ก่อนจะตอบคำถามของเพื่อนที่จ้องเขาตาวาวอย่างรอคำตอบ

“เขาก็ทำกับมึงแบบนี้…” ใบหน้าอูมดูไร้อารมณ์พร้อมกับสาธิตให้ชานซองดูว่าจุนโฮทำอย่างไรกับเขาบ้าง มือทั้งสองจับต้นแขนของชานซองแล้วเขย่าเบาๆ พร้อมกับบีบเสียงล้อเลียน

“ชานซอง! ชานซอง!! เป็นอะไรไป ชานซอง! แล้วเขาก็ตบแก้มมึงเบาๆ แบบนี้… ชานซอง ชานซอง”

“มึงอย่าพยายามดัดเสียงเลย กูสยองว่ะ” ชานซองผลักอกเพื่อนตัวเล็กออกให้พ้นตัวก่อนจะยิ้มกับตัวเอง จากรอยยิ้มเล็กๆ ก็ค่อยๆ กลายเป็นฉีกยิ้มกว้างเมื่อนึกตามไปถึงสิ่งที่อูยองสาธิตให้ดูเมื่อครู่

“วันนี้กูจะไม่อาบน้ำ!!”

“มึงไปนอนไกลๆ ตีนกูเลยนะ!!”

.

.

.

“มึงคิดว่ามาหลบหลังเสาแบบนี้เขาจะไม่เห็นมึงหรอ” เสียงเล็กๆ ของอูยองดังมาจากทางด้านหลังของร่างสูงใหญ่ที่พยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดอยู่หลังเสา คอยชะโงกหน้าออกไปมองด้านนอกเป็นระยะ และเช่นเคย… สายตาของเหล่านักศึกษาคณะสถาปัตย์ที่เพิ่งเลิกคลาสก็ต่างพากันหันมามองผู้ชายตัวโตท่าทางแปลกๆ ที่หลับอยู่หลังเสาไฟหน้าตึก

“ก็ไม่เห็นว่าเขาจะเห็นกูเลยนี่หว่า” ชานซองตอบกลับโดยไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อน ซึ่งตอนนี้ใบหน้าอวบอิ่มบึ้งตึงคิ้วกระตุกยิกๆ กับท่าทางประหลาดๆ ของเพื่อนที่ขึ้นชื่อว่า ‘โคตรสนิท’ ชักจะสงสัยว่าตัวเองทนคบเพื่อนที่ไม่ค่อยสมประกอบแบบนี้มานานได้ไง

“ใจกล้าหน่อยสิวะ มาแอบด้อมๆ มองๆ เขาแบบนี้ทุกวันแล้วเมื่อไหร่จะได้คุยกันซักที ถ้าชอบก็จีบ จบเรื่อง”

“มึงก็พูดง่ายนี่หว่า เมื่อวานก็เห็นนิว่าแค่เขายิ้มให้กูแบบนั้นก็ทำเอากูเป็นลมละ จะให้กูไปตามตื้อจีบเขา มีหวังมึงได้ซื้อโลงไว้ให้กูล่วงหน้าแน่”

“โอ้ยยย มึงจะป๊อดไปถึงไหนเนี่ย!! เฮ้ย! เขามาแล้ว!”

ผัวะ!

อูยองจัดการถีบส่งเพื่อนรักออกจากที่ซ่อนจนร่างโตๆ กระเด็นออกจากหลังเสาไปยืนเผชิญหน้ากับหนุ่มเดือนคณะที่เดินเข้ามาใกล้จุดที่ชานซองซ่อนตัวอยู่พอดี

“เอ้า ชานซอง เป็นไงมั่ง ดีขึ้นรึยัง” จุนโฮที่ค่อนข้างจะแปลกใจเล็กน้อยๆ ที่จู่ๆ ชานซองก็โผล่พรวดมายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานส่งยิ้มเล็กพร้อมกับถามไถ่ถึงอาการของเพื่อนใหม่ ซึ่งเมื่อวานคนตัวโตคนนี้เป็นลมล้มลงกองกับพื้นต่อหน้าเขาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“อะ…เอ่อ ก็ดีขึ้นแล้วครับ แหะๆ” รอยยิ้มโง่ๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะแห้งๆ ถูกส่งกลับไปให้จุนโฮที่ยังส่งยิ้มหวานไปให้เขาอยู่เหมือนเดิม

“งั้นหรอ หายไวๆ นะ” พูดจบจุนโฮก็ทำท่าจะเดินผ่านออกไป แต่ก็ถูกเสียงทุ้มของชานซองรั้งไว้ก่อน

“เดี๋ยว!”

“หืม?” ใบหน้าหวานหันกลับไปมองชานซองที่เรียกรั้งไว้ แต่ก็ยังไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากหยักเลยแม้แต่น้อย

“คะ…คือ”

จุนโฮได้แต่เอียงคอรอฟังชานซองที่อึกอักทำหน้าทำตาเลิ่กลั่กไม่ยอมพูดอะไรออกมาซักที และท่าทางน่ารักของจุนโฮก็ทำเอามือหนายกขึ้นกุมตำแหน่งหัวใจตัวเองพลางสูดเอาอ็อกซิเจนเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกความกล้าของตัวเองออกมาใช้

“ต่อไปนี้เราจะตามจีบจุนโฮนะ!!!” เสียงทุ้มตะโกนโพล่งขึ้นมาเต็มเสียงพร้อมหลับตาปี๋ เสียงจอแจรอบข้างพลันเงียบกริบจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ร่างสูงเลยตัดสินใจค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมอง

ทุกสายตาของนักศึกษาคณะสถาปัตย์ที่เพิ่งเลิกคลาสต่างหยุดเดินแล้วหันมามองคนที่แหกปากตะโกนเสียงดังเมื่อกี้กันเป็นตาเดียว ส่วนจุนโฮที่ตกเป็นจำเลยก็ได้แต่ยืนอึ้งมองชานซองด้วยความตกใจ อูยองที่ยืนหลบอยู่หลังเสายกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองพลางพึมพำก่นด่าเพื่อนรักอยู่ในใจ

มึงจะตะโกนทำหาพระแสงวิมานอะไร!!

.

.

.

TBC..