[OS] CNN : YOU ARE MY LOVE

OS: YOU ARE MY LOVE
Pairing : Chansung x Junho
writer : AatbWoo @ThaihottestA
Rate : NC-17

CNN

YOU ARE MY LOVE ..

เสียงเพลงคลอเบาๆ กับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่น …

เป็นบรรยากาศที่เขาชอบมากที่สุด …

จุนโฮนั่งพิมพ์งานกับแมคบุ๊คตัวเก่งที่ร้านกาแฟใกล้บ้าน ด้านนอกฝนยังตกลงมาเรื่อยๆ เป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วที่ไม่ยอมหยุด ตาเล็กจ้องเขม็งมองหน้าจอแมคบุ๊คของตัวเอง สมองครุ่นคิดเรื่องงานที่จะต้องเขียนส่งให้เสร็จทันพรุ่งนี้ มือบางเอื้อมไปหยิบแก้วกาแฟร้อนๆ ที่เพิ่งสั่งเพิ่มมาใหม่ขึ้นจิบ

กรุ๊ง กริ๊ง~

เสียงกริ่งประตูหน้าร้านดังขึ้นไม่ได้เรียกให้สายตาเล็กละขึ้นไปมองแต่อย่าง ใด เพราะมันเป็นปกติที่จะมีคนเข้าๆ ออกๆ เพื่อมาใช้บริการร้านกาแฟแห่งนี้อยู่แล้ว

พรึบ!

“อ๊ะ!!” จุนโฮสะดุ้งตกใจเล็กน้อยมือเรียวยกขึ้นมาจับมือหนาที่กำลังปิดตาเขาจากด้าน หลัง กลิ่นโคโลญหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยทำให้เขารู้เลยว่าเป็นใคร ถ้าไม่ใช่…

“ชานซองอา…” ปากเรียวพูดพลางคลี่ยิ้มน้อยๆ

“โถ่ จูนออ่า รู้ได้ไง! อุตส่าห์มาเงียบๆ แล้วนะ ><” ชานซองยอมปล่อยมือออกจากใบหน้าเรียวก่อนจะเขยิบตัวมานั่งบนโซฟาตัวข้างๆ

“มาเงียบแค่ไหนก็รู้อยู่หรอกน่า” ปากบางคลี่ยิ้มขณะสายตายังคงจดจ่อไปที่หน้าจอแมคบุ๊ค

“ชิ ทำงานอยู่หรอ ใกล้เสร็จรึยัง” ชานซองชะโงกหน้าเขามาดูหน้าจอคอมพลางถามคนตัวน้อยที่กำลังตั้งใจพิมพ์งานอยู่

“ยังเลย เพิ่งจะทำได้แค่ครึ่งเดียวเอง”

“หิวแล้วง่ะ” เจ้าหมีพูดเสียงอ้อนพร้อมกับมองใบหน้าเรียวที่เงยขึ้นมามองเขาแว๊บนึงก่อนจะหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง

“ก็ไปหาอะไรกินสิ” จุนโฮตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ เจ้าหมียักษ์นี่คงไม่พ้นอ้อนให้เขาทำอาหารให้อีกซะมั้ง

“ย่าห์ จูนออ่า ทำให้กินหน่อยย นะๆ” ชานซองเริ่มลูกไม้อ้อน มือหนาสะกิดขาคนตัวเล็กที่นั่งสนใจแต่งานอยู่ไม่สนใจเขาเลย จะน้อยใจแล้วนะ!

“ชานซองอ่า โฮทำงานอยู่”

“น่านะ อยากกินอาหารฝีมือโฮอ่า” คนตัวโตเริ่มงอแงงุ้งงิ้งจนจุนโฮที่จดจ่ออยู่แต่กับงานต้องละสายตาขึ้นมามอง คนตัวโตที่เริ่มจะงอแงใส่เขา นี่มันร้านกาแฟนะไม่ใช่ที่บ้าน ทำอะไรอายเขามั่งสิ จะมางอแงแบบนี้ได้ไงกัน

“เฮ้อออ เดี๋ยวเอางานกลับไปทำต่อที่บ้านก็ได้” จุนโฮมองหน้าเจ้าหมีที่จ้องเขาตาปริบๆ ก่อนจะยอมใจอ่อนเซฟงานที่ทำค้างไว้ แล้วจัดการปิดเครื่องเก็บใส่กระเป๋าถือใบหนาอย่างจำใจ

“เอามานี่เดี๋ยวถือเอง” ชานซองดึงกระเป๋าใบหนาจากมือเรียวมาถือพร้อมกับเดินนำคนตัวเล็กไปที่ประตูร้าน

“ฝนยังไม่หยุดตกเลย” จุนโฮพูดลอยๆ พลางมองออกไปด้านนอกร้านที่ยังมีเม็ดฝนตกโปรยปลายอยู่ด้านนอก ตัวเขาเองก็ลืมพกร่มมาด้วยสิ ก็ออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้า ฝนยังไม่ทำท่าจะตกก็เลยไม่ได้เตรียมร่มมา

ชานซองเดินไปหยิบร่มสีดำของเขาที่วางพิงอยู่ข้างประตูหน้าร้าน เอาออกมากางให้คนตัวเล็กและเขาเพื่อจะเดินไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล

“เดินช้าๆ ระวังรองเท้าเปียกนะ” ชานซองพูดขณะที่เขาทั้งสองกำลังเดินไปที่รถใต้ร่มคันเดียวกัน

“อื้ม บอกตัวเองก่อนเถอะ ชอบไปเดินลุยน้ำจนรองเท้าเลอะทุกที” จุนโฮพูดบ่นเมื่อนึกถึงเจ้าหมียักษ์ที่ชอบมีงานกลับมาให้เขาทำตลอด หน้าฝนทีไร เจ้าหมีนี่ต้องเอารองเท้าไปเดินลุยน้ำลุยฝนกลับบ้านมาให้เขาซักทุกที

ชานซองเพียงแค่หันไปมองคนตัวเล็กแล้วอมยิ้มอย่างไม่พูดอะไร เขาเดินพาจุนโฮไปที่ประตูที่นั่งข้างคนขับ แล้วจัดการเปิดประตูให้รายนั้นเข้าไปนั่งก่อนที่ตัวเองจะอ้อมมานั่งที่ฝั่ง คนขับ

“วันนี้ทำไมเลิกงานเร็วจัง” จุนโฮเอ่ยถามขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกไปยังถนนใหญ่

“ยังไม่เสร็จหรอก พอดีวันนี้บอสไม่อยู่ก็เลยหนีกลับก่อน” ชานซองหันมาพูดยิ้มๆ ก่อนจะกลับไปสนใจทางด้านหน้าต่อ

“ชิ นิสัยไม่ดีเลยนะชานซอง” จุนโฮบ่นกับตัวเองเบาๆ หน้าเรียวเสมองออกไปนอกกระจกรถ ไม่นานนักรถก็มาจอดหยุดอยู่หน้าประตูรั้วของบ้านสองชั้นสีขาวที่ปลูกต้นไม้ ไว้เกือบเต็มพื้นที่ ก็ตัวเขาชอบบรรยากาศสบายๆ ท่ามกลางธรรมชาตินิ

“เดี๋ยวฉันลงไปเปิดเอง” ชานซองดึงรั้งข้อมือเล็กที่กำลังจะเปิดประตูรถพร้อมกับพูดบอกให้จุนโฮนั่งรอ บนรถ ส่วนตัวเขาก็รีบลงไปเปิดประตูรั้วด้วยความรวดเร็ว

จุนโฮมองตามร่างสูงของชานซองที่รีบวิ่งไปเปิดประตูรั้วท่ามกลางสายฝนที่ยัง ตกอยู่ เรียวปากแอบอมยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่คนตัวสูงแสดงความเป็นห่วงเขาเสมอ

“เปียกฝนหมดแล้ว” จุนโฮพูดพลางมองคนตัวโตที่วิ่งกลับเข้ามานั่งในรถ ก่อนจะขวานหาผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กในกระเป๋าพอดีกับที่ชานซองขับรถเข้ามาจอด สนิทในโจอดรถ

มือเรียวเอื้อมมือไปเช็ดใบหน้าของคนตัวสูงที่หันมามองเขาด้วยรอยยิ้มบาง มือเล็กซับเบาๆ ตามใบหน้าที่เปียกฝนของคนตัวหนา ชานซองค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็กช้าๆ เพื่อมองใบหน้าเล็กที่ตั้งใจเช็ดหน้าให้เขาใกล้ๆ

มือหนายกขึ้นจับแก้มของจุนโฮแผ่วเบา มือบางชะงักพร้อมกับดวงตาเล็กที่มองเข้าไปในดวงตาคมของชานซองที่อยู่ใกล้แค่ คืบ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดใบหน้าเล็กเบาๆ พอให้รู้สึกร้อนผ่าวๆ ก่อนใบหน้าคมจะเขยิบเข้ามาใกล้จุนโฮเรื่อยๆ พร้อมกับดวงตาตี่เล็กของคนตัวเล็กๆ ที่ค่อยๆ ปิดลงพร้อมรับสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก

จุนโฮเปิดรับสัมผัสอ่อนหวานที่ชานซองมอบให้อย่างเต็มใจ ริมฝีปากหยักกดจูบเบาๆ ที่ปากบาง ละเลียดความหวานเก็บเกี่ยวเอาจากปากเล็กที่จูบตอบเขาเช่นเดียวกัน มืออุ่นประคองใบหน้าเล็กอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จูบเบาๆ จะเริ่มหนักหน่วงขึ้นตามแรงอารมณ์

มือหนาเคลื่อนต่ำลงมาบริเวณเอวบางพร้อมกับดึงคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักเขา ปากหยักยังคงทำงานของมัน จูบเม้มริมฝีปากเล็กอย่างเอาแต่ใจ ไม่สนใจคนตัวเล็กที่เริ่มประท้วงเพราะหายใจไม่ออก

“แฮ่กๆ” พอปากบางเป็นอิสระ จุนโฮก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดเหมือนคนขาดออกซิเจนมาเป็นเวลานาน

ชานซองก้มหัวซุกคลอเคลียกับซอกคอเนียนของคนตัวเล็ก จูบเม้มเบาๆ สูดดมกลิ่นหอมประจำกายของคนรัก มือหนาโอบรัดรอบเอวคนตัวเล็กให้เขยิบเข้ามาแนบชิดกับตนมากขึ้น มือเรียวเล็กของจุนโฮกำขยุ้มเข้าที่เสื้อเชิ้ตสีขาวของชานซองจนยับยู่ยี่ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยห้ามคนตัวโตที่เอาแต่ใจ ปากหนักก็เลื่อนมาจูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง ชานซองดูดเม้มปากบางอย่างโหยหา ลิ้นชื้นสอดเข้าไปในโพรงปาก เพื่อเก็บเกี่ยวเอาความหวานที่เย้ายวนจากคนในอ้อมกอด มือหนาเคลื่อนต่ำมาบีบลูบไล้ที่ก้นงอนของจุนโฮ นั่นเรียกสติที่แตกกระเจิงของร่างเล็กให้กลับมา มือเล็กพยายามผลักดันอกหนาออกก่อนที่จะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้

“อื้ออ จูนออ่า” ชานซองยอมถอนริมฝีปากจากปากบางอย่างงอนๆ เมื่อจู่ๆ คนตัวเล็กก็ทำขัดอารมณ์ของเขาซะอย่างนั้น

“นี่ มันในรถนะชานซอง! หิวไม่ใช่หรอ เดี๋ยวโฮทำบะหมี่ดำให้กินนะ” จุนโฮตีอกชานซองเบาๆ หนึ่งที ก่อนจะลุกกลับไปที่นั่งของตน แต่มือหนากลับกดตัวคนตัวเล็กให้นั่งลงที่ตักของเขาดังเดิม

“อืมมม อยากกินจูนอแทนอ่ะ” ร่างหนาครางงึมงำอย่างเอาแต่ใจขณะที่ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดอย่างหมั่นเขี้ยว

“ไม่เอาน่า ปล่อยได้แล้ว อย่างอแงสิชานซอง” จุนโฮเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ไม่ยอมปล่อยเขาออกเป็นอิสระซะที เขายังต้องไปทำงานต่ออีกนะ

“ชิ ปล่อยก็ได้ อย่าลืมทำบะหมี่ดำให้กินด้วยนะ -^-” ชานซองพูดเสียงงอน แต่ก็ยอมปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ จุนโฮรีบเด้งตัวเขยิบกลับไปที่เบาะข้างคนขับแล้วเปิดประตูลงจากรถทันที ส่วนชานซองก็รีบดับเครื่องยนต์แล้วเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าทำงานของตนและของ คนตัวเล็กไว้ ก่อนจะลงจากรถ ล็อคประตูรถให้เรียบร้อย แล้วรีบเดินตามคนตัวเล็กเข้าบ้าน

“ขึ้นไปอาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวไม่สบาย” จุนโฮหันมาพูดกับคนตัวโตที่เพิ่งเดินตามเขาเข้ามาในตัวบ้าน ชานซองพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินตรงขึ้นไปชั้นบน ส่วนตัวเขาก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องครัวเพื่อไม่ให้เสียเวลา เขายังมีงานที่จะต้องทำอยู่อีก เจ้าหมีนะเจ้าหมี ทำไมไม่รู้จักซื้อกับข้าวเข้ามากินเองนะ

ร่างเล็กสวมผ้ากันเปื้อนสีหวานก่อนจะเริ่มลงมือทำเมนูอาหารง่ายๆ อย่างบะหมี่ดำที่ชานซองชอบกิน จุนโฮหยิบจับวัตถุดิบ อุปกรณ์ทำนู่นทำนี่อย่างคล่องแคล่ว กลิ่นอาหารหอมกรุ่นอบอวลไปทั่วทั้งห้อง และคงลอยหอมไปถึงด้านนอก ชานซองเดินเข้ามาในครัวในชุดเสื้อผ้าใส่สบายๆ หยดน้ำที่ยังเกาะอยู่ตามปลายผมและลำตัว บ่งบอกให้รู้ว่าร่างสูงอาบน้ำเสร็จก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วลงมาทันที ปากหยักยิ้มบาง ขณะมองคนรักที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารให้เขากิน

“หอมจัง” ชานซองเดินเข้ามาสวมกอดร่างบางจากข้างหลัง พร้อมกับเอาคางเกยไหล่เล็ก

“ใกล้จะเสร็จแล้ว ไปนั่งรอที่โต๊ะเลย” เสียงหวานพูดยิ้มๆ ก่อนจะไล่ให้ร่างสูงปล่อยตัวเขา แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ชานซองก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก่อนจะไปนั่งรอตามคำสั่ง หน้าคมก็ยื่นไปหอมเบาๆ ที่แก้มของคนตัวเล็กฟอดนึง

ฟอด~

จุนโฮหันไปยิ้มเขินๆ ให้ชานซองที่เดินผละตัวออกไปนั่งที่โต๊ะอาหารกลางห้องหลังจากที่เจ้าหมีตัว โตได้ฉวยโอกาสหอมแก้มเขาไปหน้าตาเฉย

“บะหมี่ดำร้อนๆ มาแล้วคร้าบบ~” เสียงเล็กพูดขึ้นเสียงใสพร้อมกับยกชามบะหมี่ดำที่ตนทำให้ชานซองมาวางไว้ตรง หน้าของคนตัวโต ชานซองมองอาหารตรงหน้าตาเป็นประกาย กลิ่นเครื่องเทศส่งกลิ่นหอมแตะจมูก ทำให้เจ้าหมีผู้หิวโหยรีบหยิบตะเกียบกับช้อนขึ้นมาตักกินทันที

จุนโฮนั่งเท้าคางมองคนตัวโตที่ทำตัวเป็นเด็กๆ อย่างยิ้มๆ ก่อนจะขอตัวขึ้นไปทำงานต่อบนห้อง แต่มีหรือเจ้าหมีจอมเอาแต่ใจจะยอม?

“จูนออ่า~ นั่งเป็นเพื่อนก่อนสิ” ชานซองเงยหน้าจากชามบะหมี่ตรงหน้าขึ้นมามองร่างเล็กที่ขอตัวลุกออกไปทำงาน ต่อ โดยจะทิ้งเขาให้นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวน่ะหรอ? ไม่ยอมซะหรอก

“โฮมีงานที่ต้องทำนะชานซอง”

“นะๆ แปปเดียวเอง~” ชานซองส่งสายตาออดอ้อนให้คนตัวเล็กนั่งลงเป็นเพื่อนรอเขากินข้าวเสร็จ ปกติแล้วจุนโฮจะใจอ่อนทุกครั้งที่ชานซองส่งสายตาออดอ้อนเขาแบบนั้น แต่ครั้งนี้กลับไม่ทำให้คนตัวเล็กใจอ่อนง่ายๆ เพราะงานที่ต้องรีบเร่งส่งให้ทันทำให้จุนโฮส่ายหน้าปฏิเสธชานซอง

“โฮต้องรีบไปทำงานต่อจริงๆ นะชาน โตแล้วนะ อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ สิ” คิ้วเรียวมวดน้อยๆ กับท่าทางฮึดฮัดของชานซองที่ถูกเขาขัดใจ

“ชิ ตามใจ” ชานซองสะบัดหน้าหันกลับมาสนใจบะหมี่ดำของโปรดในชามต่ออย่างนึกงอนคนตัวเล็ก ที่เห็นงานสำคัญกว่าเขา จุนโฮมองชานซองอย่างเอือมๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวเพื่อขึ้นไปทำงานต่อบนห้อง

แต่เมื่อมาถึงที่ห้อง…จุนโฮก็คิดลังเลระหว่างจะทำงานก่อนหรืออาบน้ำก่อน ดี? แต่แล้วเท้าเล็กก็ก้าวฉับๆ ไปหยิบเสื้อผ้าในตู้กับผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ตัดสินใจไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยกลับมาลงมือทำงานที่ค้างต่อดีกว่า เผื่ิอสมองจะได้ปลอดโปร่งขึ้น และทำงานยาวไปจนถึงเวลานอน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ..

แอด~

คนตัวเล็กเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับสวมเสื้อผ้าในชุดนอนเรียบร้อย กลิ่นชมพูกับสบู่หอมฟุ้งออกมาตามแรงลม จุนโฮก้าวเท้าเดินผ่านเตียงนอนที่มีเจ้าหมีนอนอ่านหนังสืออย่างสบายใจเฉิ่ม จุนโฮเดินไปหยุดนั่งบนเก้าอี้เล็กหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มือเรียวข้างหนึ่งยกผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นเช็ดหัว ส่วนอีกมือนึงก็ขวานหาไดร์เป่าผมที่เก็บไว้อยู่ในช่องเก็บของใต้โต๊ะเครื่อง แป้งขึ้นมาเสียบปลั๊ก

ฟู่~~

เสียงเครื่องไดร์เป่าผมดังขึ้นเรียกสายตาคมที่นอนอ่านหนังสืออยู่ให้หันไป มอง ชานซองถอดแว่นสายตาพร้อมกับปิดหนังสือลงวางไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ก่อนจะก้าวยาวๆ เข้าไปหาคนตัวเล็กที่กำลังจัดการเป่าผมให้ตัวเองอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง

หมับ

“อ้ะ!”

“มาเดี๋ยวเป่าให้” ชานซองที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาจับหมับเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วแย่งเอาไดร์เป่าผมไปถือ จุนโฮเงยสบสายตาคมผ่านกระจกตรงหน้าพลางอมยิ้มน้อยๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชานซองเป่าผมให้เขาหรอก ปกติเวลาที่เขาจะเป่าผมเอง แล้วเจ้าหมีตัวโตอยู่ในห้องด้วย เขาก็มักจะชอบมาเป่าผมให้เขาเสมอ

มือหนาค่อยๆ สลัดผมที่เปียกของจุนโฮพร้อมกับจับไดร์ เป่าจ่อห่างพอประมาณ เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กรู้สึกร้อน ผมนุ่มลื่นสะบัดพลิ้วไปตามแรงลม ชานซองจับขยี้ผมบนหัวทุยเบาๆ เขาชอบผมจุนโฮนะ มันนุ่มมือมากๆ เลย

ระหว่างรอให้ชานซองเป่าผมให้เสร็จ จุนโฮก็หยิบครีมขึ้นมาทาตามปกติ เขาน่ะ ดูแลบำรุงผิวตัวเองดีมากๆ เลยนะ แถมยังเผื่อแพร่บังคับให้คนตัวโตใช้ครีมพวกนี้ด้วยล่ะ แต่ชานซองก็ไม่ค่อยจะชอบทาสักเท่าไหร่ เขาต้องคอยพูดเตือนตลอด

ฟึบ

เสียงไดร์หยุดลงพร้อมกับเสียงกดปิดสวิตซ์ ชานซองถอดปลั๊กแล้วม้วนสายเก็บอย่างเรียบร้อย พอดีกับที่จุนโฮทาแป้งเสร็จ

“ไหนขอพิสูจน์หน่อยว่าอาบน้ำสะอาดรึเปล่า~” เสียงทุ้มๆ ของร่างสูงเอ่ยเสียงยานเป็นเชิงหยอกล้อคนตัวเล็กผิดกับเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ แล้วที่ตั้งท่าจะงอนเขาอยู่เลย

“สะอาดน่า” จุนโฮพูดยิ้มๆ ขณะกำลังจะหมุนตัวเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อหยิบเอาแมคบุ๊คขึ้นมานั่งทำบน เตียง แต่เจ้าหมียักษ์กับสวมกอดเขาจากด้านหลัง พร้อมกับยกตัวเขาเหวี่ยงไปมาในอากาศ

“ชานซอง!” จุุนโฮเอ็ดชานซองที่ดูท่าจะกวนไม่ให้เขาได้ทำงานต่อซักที

“หือออ~ หอมจัง” ชานซองยอมวางจุนโฮลงแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ จมูกโด้งไล้ไปมาอยู่ตรงซอกคอขาวก่อนจะงับเบาๆ ที่ใบหู ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกซู่กับการกระทำของเจ้าหมีตัวโต

ทำไมวันนี้เจ้าหมีถึงได้อ้อนเขาผิดปกตินะ …

“อื้มม ชานซองปล่อยได้แล้ว” จุนโฮครางอืมในลำคอเมื่อคนตัวโตยังไม่หยุดหอมตามซอกคอขาวของตัวเอง แต่มีหรือเจ้าหมีตัวโตจะยอมให้เหยื่อหลุดลอยมือง่ายๆ~

ชานซองไม่ฟังเสียงร้องห้ามของคนตัวเล็ก แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้น จมูกโด้งไล้สูดดมความหอมตามสันกรามจนถึงซอกคอขาว กลิ่นหอมๆ ของสบู่กับแชมพูยิ่งทำให้สติของชานซองแตกกระเจิง

ร่างหนาเริ่มจูบเม้มเบาๆ ตามซอกคอขาวของจุนโฮไล่ขึ้นจนถึงหลังใบหู กระตุ้นต่อมอารมณ์ให้คนตัวเล็กเคลิ้มตาม แต่ไม่ได้! เขายังต้องมีงานที่จะต้องทำอีกนะ!

“ชานซอง! ไม่เอาน่า ปล่อยก่อน โฮมีงานต้องทำนะ” เสียงเล็กร้องห้ามขึ้นเสียงแหลม แต่ชานซองก็ดูเหมือนจะไม่ยอมฟังเขาง่ายๆ คนตัวโตพลิกให้ร่างเล็กหันมาเผชิญหน้ากับเขา พร้อมกับมือหนาจับเบาๆ ที่ใบหน้าเรียว ก่อนจะก้มลงไปกดจูบกลีบปากสีเชอร์รี่ของคนตรงหน้า จุนโฮพยายามผลักอกแกร่งออกแต่มันก็ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าขยับเขยื่อนไปไหนได้ เลย ชานซองจูบเม้มริมฝีปากเรียวอย่างเอาแต่ใจ คิ้วเรียวขมวดยุ่งเมื่อจุนโฮไม่ยอมเปิดรับสัมผัสของเขา

“ชานซะ..!” พอชานซองถอนริมฝีปากออก ร่างเล็กก็พูดสวนขึ้นมาทันที แต่แล้วปากหยักก็กดจูบลงบนริมฝีปากเรียวอีกครั้ง ปากเล็กที่กำลังอ้าปากเตรียมจะพูดขัด ถูกดูดกลืนคำพูดไปจนหมด และมันก็เปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนของชานซองสอดเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กอย่างใจ ต้องการ

“อื้อออ” จุนโฮครางอื้อในลำคออย่างประท้วง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ชานซองหยุดการกระทำ มือหนาลูบไล้ลงมาจนถึงเอวคอด กอดรัดรอบเอวให้คนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดกับร่างกายร้อนจนไม่มีที่ว่าง

ปากหยักจูบเม้มริมฝีปากบางเร่งเร้าอารมณ์ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนมือเรียวของคนตัวเล็กเลื่อนขึ้นไปขยุ้มกลุ่มผมของคนตัวโตไว้ตามแรงอารมณ์ มือหนาเลื่อนลงไปยกต้นขาเรียวขึ้นมาเกี่ยวไว้ที่เอวของตน จุนโผอเองที่เคลิบเคลิ้มไปตามอารมณ์ก็เกาะเกี่ยวเอวหนาไว้อย่างรู้งาน ขายาวก้าวไปทางเตียงนอน ริมฝีปากยังคงทำงานของมันไปเรื่อยๆ ไม่มีสะดุด

แผ่นหลังบางของจุนโฮสัมผัสเบาๆ บนที่นอนนุ่ม เรียกสติของจุนโฮให้กลับมา แต่มีหรือชานซองจะยอมปล่อยโอกาศดีๆ อย่างนี้ผ่านไป ปากหยักถอนจูบออกมาจูบเม้มที่มุมปากบางไล่เม้มลงมาจนถึงซอกคอขาว มือหนาลูบไล้สะเปะสะปะไปตามร่างกายเล็ก จุนโฮหอบแฮ่กออกมาเบาๆ เมื่อริมฝีปากบางเป็นอิสระ

“ชานซอง..” เสียงเล็กเรียกชื่อคนตัวโตแหบพร่า กระตุ้นต่อมอารมณ์ให้เจ้าน้องชายของเขาตื่น

มือหนาเลิกเสื้อคนตัวเล็กขึ้นพร้อมกับถอดออกอย่างง่ายดาย ริมฝีปากหยักระดุมจูบไปทั้วร่างกายของคนตัวเล็ก ก่อนจะฝากรอยคิสมาร์คำว้บริเวณไหปลาร้าของคนใต้ร่าง ปากหยักไล้จูบมาจนถึงยอดอกชัน ขบจูบจนคนตัวเล็กครางออกมาเสียงเบา

“อื้อออ ชานซอง..” เสียงเล็กครางออกมาพร้อมกับมือเรียวที่ยังคงกำขยุ้มกลุ่มผมของคนตัวโตไว้อย่างอดกลั้น

มือหนาเคลื่อนต่ำลงมาบริเวณขอบกางเกงของจุนโฮก่อนจะล้วงเข้าไปจับแก่นกลาง ของร่างเล็กเบาๆ ร่างกายเล็กกระตุกเกร็ง เหงื่อไหลซึมตามหน้าผากมน มือเล็กช่วยปลดกางเกงของคนตัวหนาที่ยังไม่ทีทีท่าว่าจะถอดออก

ชานซองก้มลงมาจูบปากเรียวอีกครั้งดูดเม้มอย่างแรงจนปากเรียวแดงช้ำ มือหนาขยับขึ้นลงบนแก่นร้อน จุนโฮหลุดร้องครางออกมาอย่างทนไม่ไหว

“อ่า…ชานซอง.. ไม่ไหวแล้ว” เสียงเล็กพูดเสียงแหบพร่า ตาตี่เล็กปรือมองคนตัวโตที่หยุดมือออกจากแก่นกลางของเขาเพื่อแก้อาภรณ์ที่ปก ปิดร่างกายของตัวเองออก

ชายซองถอดกางเกงจุนโฮออกพร้อมกับจับขาเรียวอ้าออกก่อนแก่นร้อนของเขาจะค่อยๆ สอดใส่เข้าไปในร่างกายคนตัวเล็กช้าๆ

“อื้อออ ชานซอง.. จะ..เจ็บ” คนตัวเล็กหลับตาปี๋สะกดอาการเจ็บที่ยังไงร่างกายก็ยังไม่ยอมคุ้นชินกับเจ้า น้องชายของเจ้าหมีตัวโตซะที

“อย่าเกร็งสิจุนโฮ” ชานซองพูดเสียงแหบพร้อมกับก้มลงมาจูบเม้มริมฝีปากแดงช้ำอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนมาจูบไล้ที่ซอกคอขาวเพื่อให้คนตัวเล็กผ่อนคลายลง จุนโฮเคลิ้มตามอารมณ์ที่ชานซองมอบให้ แต่แล้วแก่นร้อนที่ค้างอยู่ก็สอดเข้ามาจนสุด จนร่างกายของจุนโฮกระตุก มือเรียวจิกหัวไหล่ของร่างสูงเพื่อบรรเทาอาการเจ็บ

“อื้อออ ชานซอง.. อ่า” จุนโฮครางออกมาเสียงหลง เหงื่อไหล่ชุ่มตามลำคอและใบหน้าเล็ก ชานซองขยับสะโพกช้าๆ พร้อมกับจับเอวของคนตัวเล็กเคลื่อนรับตามจังหวะ

มือเรียวจับแน่นที่ข้อมือหนาของร่างสูงที่ขยับสะโพกเขาให้กระแทกแก่นร้อน เข้าจนมิดทุกครั้ง จนร่างบางแทบจะทนไม่ไหว จุนโฮกัดริมฝีปากแดงอย่าสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ร้องครางออกมา แต่ชานซองก็ขยับเร่งจังหวะเร็วขึ้นตามแรงอารมณ์จนร่างเล็กกลั้นไว้ไม่ไหว เสียงหวานครางออกมาตามแรงอารมณ์ กระตุ้นอารมณ์ให้ร่างสูงขยับเร่งจังหวะเพิ่มขึ้นอีก

“อดทนหน่อยนะจูนอ..” เสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่า มือเล็กจิกเล็บลงบนแขนแกร่งของร่างสูง ร่างกายกระตุกขึ้นทุกครั้งที่แก่นกลางของคนตัวโตดันเข้าไปจนสุด

เสียงหวานร้องครางออกมาเป็นระยะ จังหวะที่เริ่มแรงขึ้นกำลังทำให้คนตัวเล็กไปถึงจุดสูงสุด

ชานซองเร่งเร้าจังหวะแรงขึ้นจนร่างเล็กร้องออกมาพร้อมกับน้ำร้อนที่พุ่งสวน ออกมาจนเปรอะที่นอน แต่ร่างหนาก็ยังไม่หยุดแรงกระแทกที่ยังเร่งจังหวะแรงขึ้นไปอีกก่อนจะกระแทก เข้าไปจนสุดแรงร่างเล็กกระตุกแอ่นตัวขึ้นพร้อมกับความรู้สึกอุ่นๆ ในท้อง สองร่างหอบแฮ่ก ชานซองก้มลงมาจูบที่หน้าผากมนแผ่วเบา ไล้ลงมากดจูบเบาๆ ที่ปลายจมูก และริมฝีปากแดง

“อื้อออ ชานซอง เอาออกไป” จุนโฮพลิกหน้าที่ชื้นไปด้วยเหงืื่อหันมาขมวดคิ้วบอกคนตัวโต ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเอาเจ้าน้องชายของเขาออกไปซักที ตัวเขารู้สึกอึดอัดกับแก่นกลางที่ยังคงค้างอยู่ในตัว

ชานซองอมยิ้มก่อนจะจับเอวคอดกระแทกลงจนสุดแรง

“โอ้ย! ชานซอง!!” คนตัวเล็กผงกหัวขึ้นมากรีดร้องว่าคนตัวโตเสียงแหลม

“คิกๆ ขอโทษคร้าบๆ” ชานซองหัวเราะคิกก่อนจะยอมขยับตัวออก

จุนโฮพลิกตัวไปดึงผ้าห่มมาห่อตัวก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้

“ย่าห!! ฉันต้องทำงานต่อนี่!” จุนโฮพูดขึ้นเสียงดังอย่างนึกขึ้นได้พร้อมกับกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งแต่ก็ ต้องล้มลงกลับไปนอนอีกครั้ง เมื่อรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่หว่างขา อ้าา~ เจ้าหมีนี่ทำเขาเจ็บตัวได้ตลอดเลยนะ!

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากห้องน้ำที่แง้มประตูเปิดไว้ ทำให้คนตัวเล็กฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขากำลังโดนเจ้าหมีแกล้งเข้าแล้ว!

ย่าห์! ไอ้หมีบ้า!!

_____________________________________________

อ๊ายยยยย เขียนช็อตฟิคทีไรเป็นต้องมีเอนซีทุกที 55555555555

คู่นี้น่ารักเนอะ -..- เอิ๊ก! ไปและบะบุยย