[OS] CNN : ขอ

OS : ขอ
Pairing : Chansung x Junho
writer : AatbWoo @ThaihottestA
Rate : G,PG

 

Talk : ฟิคเรื่องนี้ได้ฟีลมากจากเพลง LOMOSONIC – ขอ (WARM EYES)

– แนะนำให้เปิดเพลงฟังไปด้วยนะคะ ^^

 

______________

 

 

CS : ทำอะไรอยู่

CS : …….

JH : {ฟังเพลงน่ะ}

CS : วันนี้ไปทำอะไรร้านนั้นหรอ

JH : กำลังเขียนข้อความ…

JH : {นั่งเล่น}

JH : {แล้วชานล่ะ?}

CS : นั่งเล่นเหมือนกัน

CS : พรุ่งนี้จะไปอีกไหม?

JH : {ไม่รู้สิ}

JH : {ทำไมอ่ะ?}

CS : เปล่าหรอก เผื่อเราจะได้เจอกันอีก

JH : กำลังเขียนข้อความ…

………..

 

 

ไม่อยากจะขอ ให้เวลานี้เป็นของเรา
ไม่อยากจะถาม ว่าเราจะเหมือนเดิมได้ไหม
แค่อยากให้รู้ ว่าในวันนี้ ฉันเหมือนได้เจอลมหายใจ…

 

 

ชีวิตเดิมๆ ของชานซองก็วนเวียนอยู่ไม่กี่ที่ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์อันแสนน้อยนิดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ร้านหนังสือก็เป็นร้านกาแฟใกล้หอพักตัวเอง เหมือนอย่างในวันนี้ ผมมานั่งดื่มกาแฟชิลๆ ในห้องแอร์เย็นๆ ของร้านกาแฟขาประจำ

สายตาจดจ่ออยู่แต่ตัวหนังสือบนหน้ากระดาษถนอมสายตาสีอ่อนช้าๆ ละเลียดอ่านถ้อยคำที่ร้อยเรียงผ่านความคิดมากมายกลั่นออกมาเป็นรูปประโยควลีต่างๆ ด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ถ้าว่างๆ ผมก็มักจะหาอะไรอ่าน ผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือครับ (:

 

กรุ๊งกริ๊ง~

 

เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านดังเมื่อมีคนผลักประตูเข้าออกไม่ได้เรียกสายตาของผมให้ละไปจากหน้าหนังสือในมือได้แต่อย่างใด แต่เสียงๆ หนึ่งที่คุ้นเคยกลับทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองทางต้นเสียงโดยอัตโนมัติ

“เอาชิ้นนี้ครับ”

ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งแต่ตัวเล็กกว่าผมยืนเลือกเค้กอยู่หน้าตู้โชว์ที่มีบรรดาเค้กหน้าตาน่าทานหลากหลายอย่างวางเรียงรายอยู่ภายในตู้ ผมรู้สึกคุ้นตากับเขาถึงแม้ว่ารูปร่างและบางอย่างในตัวเขาจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังจำเขาได้ดีในความรู้สึก

ผมแอบมองเขาเงียบๆ จากโต๊ะที่อยู่มุมในสุดของร้าน หลังจากที่เขาสั่งเค้กกับเครื่องดื่มเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะติดริมกระจกอีกด้าน มองจากที่ที่ผมนั่งอยู่จะเห็นเขาผ่านกระจกใสที่มองทะลุไปเห็นอีกด้านหนึ่งของร้านพอดี

จากตรงนี้ทำให้ผมเห็นใบหน้าที่ห่างหายกันไปเนิ่นนานได้อย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงไปมากก็ตาม…

 

เขาน่ารักขึ้นมากจากเมื่อก่อน…

 

ใบหน้าเรียวรับกับจมูกโด่งรั้น ดวงตาเรียวเล็กและกลีบปากบางเป็นกระจับน้อยๆ

 

จุนโฮ…

 

อีจุนโฮ ผมจำชื่อเขาได้แม่นเลยล่ะ…

 

ผมจะเข้าไปทักเขาดีไหมนะ? เขาจะยังจำผมได้อยู่รึเปล่า? ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง? สบายดีรีเปล่า?

คำถามมากมายๆ ผุดขึ้นมาในหัวผมตีรวนกันวุ่นไปหมด อยากจะเดินเข้าไปทักทายแต่ใจกลับไม่กล้าพอ…

ผมทำได้เพียงแค่นั่งมองเขาอยู่ตรงนี้ไปเรื่อยๆ ดูท่าจุนโฮจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่

 

สายตาคู่นั้นคือผมเอง…

 

หนังสือวรรณกรรมเล่มใหม่ที่เพิ่งซื้อมาจากร้านหนังสือร้านโปรดในมือผมตอนนี้ไม่มีความหมายอะไรสำหรับผมแล้ว ผมแทบไม่มีสมาธิอ่านมันเลยสักเพียงบรรทัดเดียว ถึงจะอ่านแต่ก็ตีประโยคตีความหมายไม่แตกอยู่ดี อ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกวนไปวนมาแต่มันกลับไม่เข้าหัวผมเลยสักนิด สุดท้ายผมก็คั่นหน้าหนังสือแล้ววางมันลงบนโต๊ะ ตัดสินใจนั่งมองจุนโฮแทนเพลินๆ ดีกว่า

จุนโฮนั่งอ่านหนังสือพลางยกแก้มเซรามิกสีขาวสะอาดขึ้นจิบเป็นระยะ ใบหน้าของเขาที่กำลังตั้งใจจดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน…

 

อ๊ะ! นี่ผมคิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ย??

 

จากสีหน้าเรียบๆ นิ่งๆ ของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนไปตามอารมณ์จากใจความของหนังสือที่เขาอ่าน จากนิ่งๆ ก็เริ่มมีหลุดยิ้มหลุดขำออกมาบ้าง ผมที่ได้แต่นั่งมองเขาจากมุมนี้ก็ยิ้มตามไปกับท่าทางของเขาอย่างไม่รู้ตัว

ผมค้นพบว่ามีสิ่งหนึ่งที่จุนโฮไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมเลย นั่นก็คือ…

 

รอยยิ้ม (:

 

เรียวปากที่คลี่ยิ้มจนดวงตาเรียวเล็กหยีลงยังน่ารักน่ามองเสมอสำหรับผม

แค่เพียงเห็นรอยยิ้มของเขาก็ทำเอาผมสุขล้นไปทั้งอก ปากผมเผลอยิ้มตามเขาไปด้วยทุกครั้ง ภาพวันวานแล่นเข้ามาในหัวผมราวกับภาพยนตร์ที่กำลังฉายซ้ำอยู่ในห้วงทรงจำ

พอได้นึกถึงก็ทำเอาผมยิ้มไม่หุบ วีรกรรมต่างๆ ที่ผมกับจุนโฮทำร่วมกันยังทำให้ผมยิ้มและตลกไปกับมันได้เสมอ (:

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงดังซ้ำอยู่ในหัวผมราวกับเสียงนั้นมันกำลังดังอยู่ตรงหน้า

ผมอยากเดินเข้าไปทักเขาจัง…

นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้เจอกันเลย….

 

สายตาผมเหม่อมองไปยังจุนโฮพลางหัวก็คิดไปถึงวันเก่าๆ ที่เคยอยู่ด้วยกัน จนเมื่อดวงตาเรียวเล็กที่จดจ้องอยู่บนหน้าหนังสือนั่นละขึ้นมาสบตากับผม ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่วร่าง ผมรีบหลุบตาลงหยิบถ้วยกาแฟที่กินหมดไปตั้งนานแล้วขึ้นมาจรดริมฝีปากทำเป็นดื่มแก้เก้อ ก่อนจะเหลือบสายตามองไปที่เขาอีกครั้ง

จุนโฮยิ้มให้กับหน้าหนังสือตัวเองก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมามองผมแล้วหลุบตาลง ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง ผมรู้สึกว่าเขายิ้มไม่หุบเลย และเขาก็แอบเหลือบตามองผมด้วย

แต่เราทั้งคู่ก็ไม่กล้าจ้องสบตากันตรงๆ น่าเสียดายจัง ทำไมจู่ๆ ผมก็รู้สึกเขินจนหัวใจเต้นแรงขนาดนี้นะ

ผมตัดสินใจนั่งมองเขาตรงๆ และยึดมั่นกับตัวเองในใจว่าครั้งนี้จะไม่หลบตาเขาอีก ถึงแม้ว่าภายในใจผมจะเต้นไม่เป็นส่ำ

อ่า…ผมรู้สึกปวดกรามไปหมดจากการที่กลั้นยิ้มอยู่แบบนี้จัง

 

และแล้วผมกับจุนโฮก็ได้สบตากันตรงๆ …

ผมส่งยิ้มไปให้เขาก่อนอย่างเขินๆ และผมก็ได้รับรอยยิ้มที่น่ารักของเขากลับมาเช่นกัน…

 

ผมคิดถึงเขาจัง…

 

แต่ใจผมกลับยังไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปทัก…

เรายิ้มให้กันอย่างนั้นก่อนที่ต่างคนต่างจะหลบตากัน เหตุผลของผมที่หลบตาเพราะทนความเขินและหัวใจที่เต้นถี่ยิบไม่ไหว รู้สึกปวดกรามไปหมด ผมยิ้มไม่หุบเลย ^^

จุนโฮคงเป็นเช่นเดียวกันกับผม เขาเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นพยายามกลั้นยิ้มไว้พลางสายตาก็จดจ้องอยู่ที่หน้าหนังสือในมือดังเดิม

แค่รู้ว่าเขารู้สึกเขินอายกับรอยยิ้มที่เราสองคนมอบให้กัน แค่นั้นก็ทำให้หัวใจของผมรู้สึกชุ่มชื้นขึ้นมาเยอะเลย ^^

 

ภาพวันวานเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวผมไม่หยุด ผมอยากเดินเข้าไปพูดคุยถามสารทุกข์สุดดิบกับเขา มีคำถามมากมายที่ผมอยากจะถามกับช่วงเวลาที่เราห่างกันมาเป็นปีแบบนี้ หลังจากที่เราเลิกกันไปแล้ว…

 

เขาจะยังมีใครรึยังนะ?

 

คงมีใครหลายคนบนโลกนี้ที่กำลังประสบปัญหาเดียวกับผม

 

ใจมันไม่กล้าพอครับ…

 

ผมไม่กล้าเดินเข้าไปหาเขาตรงๆ ทำได้แค่แอบมองเขาอยู่ตรงนี้พลางคิดวุ่นไปถึงคำถามมากมายที่อยากจะเดินเข้าไปหาและเริ่มพูดคุย

 

เดินเข้าไปแล้วจะเริ่มพูดกับเขาว่าอะไรดีนะ?

มันจะดีไหมถ้าผมจะเดินเข้าไปหาเขา?

 

คำถามมากมายสารพัดตีกันให้วุ่นอยู่ในหัว แต่จนแล้วจนรอดผมก็ไม่ได้เข้าไปทักเขา เพราะหลังจากนั้นจุนโฮก็ลุกไปจ่ายตังค์แล้วเดินออกจากร้านไป

นาทีนั้นผมตัดสินใจเก็บข้าวของของตัวเองใส่กระเป๋าแล้วลุกไปจ่ายตังค์ที่เคาร์เตอร์ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านไปทันที หันซ้ายหันขวามองหาจุนโฮที่อาจจะยังเดินไปได้ไม่ไกลจากร้านมากเท่าไหร่นัก แล้วผมก็เห็นเขาเพิ่งจะเดินออกจากสวนหน้าร้านไป คงกำลังจะเดินไปขึ้นรถที่คงจอดทิ้งไว้อยู่ไม่ไกล

“จุนโฮ”

ผมตัดสินใจเรียกชื่อเขาขณะที่วิ่งไปเกือบจะถึงตัว จุนโฮหันมาตามเสียงเรียกด้วยใบหน้าที่ฉายความประหลาดใจ

 

อ่า…ผมจะเริ่มพูดกับเขาว่าอะไรดี…

 

“เอ่อ…ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ ^^” ผมเริ่มทักทายเขาด้วยคำเบสิค หัวใจผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้งจนเหงื่อเริ่มไหลซึมตามตัวและฝ่ามือที่เริ่มเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อด้วยความประหม่าที่แล่นผ่านไปทั่วร่างกาย

“อื้อ ไม่ได้เจอกันนานเลย ^^”

“อ่า…สบายดีไหม แล้วกำลังจะไปไหนหรอ”

พยายามคุมปากตัวเองไม่ให้สั่น ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกตื่นเต้นจนหัวสมองขาวโพลนไปหมด จากที่ก่อนหน้านี้มีคำถามตั้งมากมายที่ผมอยากจะพูดกับเขา แต่ตอนนี้มันกับว่างเปล่าซะจนคิดอะไรไม่ออกเลย

“สบายดี เรากำลังจะกลับน่ะ แล้วชานล่ะ”

“สบายดีเหมือนกัน”

แล้วเราทั้งคู่ก็เงียบ ผมไม่รู้จะชวนเขาคุยอะไรต่อ ปากมันหนักขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ อยากจะยืนคุยกับเขาต่ออีกสักพัก แต่กลับคิดหาคำพูดอะไรออกมาไม่ได้เลย ให้ตายสิ! ทำไมเป็นแบบนี้นะ!

“เอ่อ…งั้นเรากลับก่อนนะ ^^”

“อ่า เอ่อ…ขับรถกลับดีๆ นะ ^^”

ผมโบกมือลาจุนโฮที่ส่งยิ้มจนตาหยีมาให้ก่อนเขาจะเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล ผมทำได้แค่ยืนส่งยิ้มให้เขา มองรถที่เคลื่อนตัวออกไปจนลับตา…

 

ทำไม…

ผมถึงรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายจังนะ…

 

 

JH : กำลังเขียนข้อความ…

JH : {เราคงไม่ไปแล้วล่ะ}

CS : ทำไมล่ะ?

JH :กำลังเขียนข้อความ…

JH : {ชาน}

JH : {เราต้องไปแล้ว ฝันดีล่วงหน้านะ ^^}

CS : อ่า ฝันดีนะจุนโฮ

JH : {อื้ม วันนี้ขอบคุณนะ}

CS : เรื่องอะไรหรอ?

JH : {เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เราไปก่อนนะ ^^}

CS : ครับ

CS : แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม?

…………………….

 

 

จากวันนั้น…

ฉันไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ที่เรา…ได้จากกัน
เหตุผลใดๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่

วันนี้…

ได้มองตา… ตาดวงเดิมคู่นั้นอบอุ่นเหลือเกิน…
เธอกับฉัน… ความทรงจำมากมาย…

 

 

 

 

END