[FIC] CNN : Close Friend [1/14]

[FIC] CNN : Close Friend [1/14]

Pairing : Chansung x Junho

Writer : AatbWoo @ThaihottestA

Rate : PG-17

Wirning : ภาษาดอกไม้ มีสิงสาราสัตว์เดินให้ว่อน ทำใจไม่ได้กดปิดได้เลยแจจจ้

Talk : เผอิญอยากลองจับชานนูนอมาแต่งแนวเถื่อนๆ เพื่อนรักแบบภาษาไม่ค่อยงามเท่าไหร่นัก จริงๆ ก็หยาบเลยอ่ะแหละ ๕๕๕๕๕ ชอบไม่ชอบบอกกันได้นะคะ

.

.

.

อากาศยามเช้าในเวลาเจ็ดโมงตรงช่างดูแปลก แต่ดีจริงๆ สำหรับคนที่ไม่ได้ตื่นเช้าเป็นกิจวัตรอย่างผม แต่ถึงแม้ว่าท้องฟ้าจะปลอดโปร่งลมเย็นๆ จะทำให้บรรยากาศน่ารื่นรมมากแค่ไหน ผม ‘อีจุนโฮ’ คนนี้ที่กำลังมายืนแสล๋นหน้างามๆ อยู่หน้าบ้านไอ้ ‘ฮวางชานซอง’ ก็ทำเอาอารมณ์บูดได้เหมือนกัน

ไอ้เพื่อนรักโคตรสนิทของผมแม่งยังไม่เสด็จออกมาจากรังซักที ทั้งๆ ที่มันเป็นคนบอกผมเองแท้ๆ ว่าวันนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า แถมเมื่อคืนยังโทรมาย้ำนักย้ำหนาให้ผมตื่นมาปลุกมันตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันตะวันยังไม่พ้นขอบฟ้า

แต่ไหงทำไมมันถึงให้ผมมายืนรอนานนับหลายนาทีโดยที่มันยังไม่โผล่หัวออกมา?

ไอ้ห่า กูโทรไปปลุกมึงตั้งแต่ตีห้าตามคำบัญชาของมึงแล้วนะ! ไอ้เพื่อนเวรรร!!

“รอนานมั้ยมึง” เสียงทุ้มปนหอบหน่อยๆ ของชานซองดังเรียกให้ผมที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งมองออกไปทางถนนให้หันไปมองตามเสียง

“เช็คหน้ากูด้วยแล้วมึงจะรู้” ผมตอบมันกลับหน้านิ่ง ถ้าไม่โง่พอก็คงจะรู้ว่าผมโคตรหงุดหงิดเลยที่ต้องมายืนรอมันเกือบสิบนาทีแบบนี้

“อ่อ ไม่นานสินะ ไปๆ สายละ วันนี้กูรีบ”

ชานซองฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับเดินมาดึงข้อมือผมให้ออกเดิน ไม่ใช่สิ ไม่ได้เดิน มันเรียกว่าวิ่งแล้ว!

กูไม่ได้อยากออกกำลังกายตอนเช้าเลยสักนิด

“มึงจะรีบไปตามควายที่ไหนไอ้ชาน!” ผมตะโกนไล่หลังชานซองพร้อมกับเร่งฝีเท้าวิ่งตามให้ทันร่างโตๆ ของมันที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งโดยลากผมไปด้วย

“วันนี้กูมีนัด!” มันตะโกนตอบผมโดยไม่หันมามอง ไม่รู้จะรีบไปไหนนักหนา นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงเอง โรงเรียนก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ ถ้าเดินไปแบบปกติสิบนาทีก็ถึง

จริงๆ แล้วผมเป็นคนอิลซานแต่ย้ายมาอยู่โซลเมื่อแปดปีที่แล้ว ผมรู้จักกับชานซองเพราะบ้านเราอยู่ติดกันชนิดที่ว่าระเบียงห้องสามารถปีนข้ามหากันได้อย่างสบายๆ แถมเรายังเกิดปีเดียวกันด้วย ไม่รู้ว่าเป็นพรมลิขิต โชคชะตา หรือความซวย ผมถึงได้เรียนที่เดียวกับมันและห้องเดียวกันอีก จากนั้นผมกับไอ้ชานก็ยกระดับขึ้นมาเป็นเพื่อนสนิทในเวลาเพียงไม่กี่วัน ปีนี้ก็ปีที่แปดแล้วที่ผมกับมันรักกันเหนียวแน่นชนิดที่ว่าฝังรากฝังโคนกันเลยทีเดียว

“นัดอะไรมึงอีก! แล้วทำไมต้องมาลำบากกูให้ปลุกมึงด้วยวะ นาฬิกาปลุกบ้านมึงเอาไปตำหมากกินแล้วรึไง!” ผมตะโกนพูดกับมันขณะที่ขายังคงวิ่งไปข้างหน้า ตอนนี้ผมวิ่งขึ้นมาตีคู่ข้างไอ้ชานได้แล้ว เหนื่อยชิบหายเลยครับ! มันจะวิ่งเอาโล่รึไงวะ

“สัส วันนี้พี่คุณนัดประชุมสีเว้ย เขาบอกให้ไปเจอกันที่ห้องสภาตอนเจ็ดโมงสิบห้า นี่มันเจ็ดโมงสิบแล้ว!” ไอ้ชานหันมาแหกปากตะโกนตอบผม มึงจะเสียงดังทำไมวะ อยู่ใกล้กันแค่นี้ กูไม่ได้มีปัญหาทางช่องหู

“อ่าว แล้วไปประชุมอะไรที่ห้องสภานักเรียนวะ” ผมหันไปถามมันกลับงงๆ ประชุมคณะสีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับสภานักเรียน?? อีกอย่างห้องสภาก็ไม่ให้คนนอกเข้าด้วย

“มึงโง่หรือโง่วะโฮ ลืมไปแล้วรึไงว่าพี่คุณเป็นสมาชิกสภานักเรียนด้วยน่ะห้ะ!”

“ถ้ามึงจะพูดขนาดนี้ก็ด่ากูมาเลยเถอะ!” ผมตอบมันเสียงสะบัด มึงนี่ฉลาดจริงนะไอ้ฮวาง สอบเทสทีไรกูเห็นมึงคะแนนต่ำสุดของห้องตลอด สู้กูก็ไม่ได้ กูอยู่กลางๆ (น่าภูมิใจมาก)

ผมกับชานซองวิ่งเข้าประตูโรงเรียนมาด้วยความไวแสง น้องๆ มอต้นที่ชอบมายืนรอไอ้ชานที่โต๊ะหินอ่อนแถวนั้นหันมามองพวกเราสองคนด้วยความประหลาดใจ คงแปลกใจที่เห็นผมกับไอ้ชานมาก่อนเวลาโรงเรียนขึ้นล่ะมั้ง

“มึงรอกูอยู่หน้าห้องนะ”

พอวิ่งมาถึงห้องสภานักเรียนที่อยู่ตึกแรกซึ่งเป็นตึกศูนย์รวมทั้งห้องวิชาการและห้องปกครองไว้ในตึกเดียว มันก็หันมาสั่งผมพร้อมกับโยนกระเป๋านักเรียนส่งมาให้ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปในห้อง

ผมเดินย้อนมานั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึก กวาดสายตามองอะไรเพลินๆ แก้เซ็งไปเรื่อยเปื่อย แต่แล้วจู่ๆ สายตาผมก็ปะเข้ากับสิ่งมีชีวิตที่ผมโคตร ‘เกลียด’ และไม่คิดว่าจะมาเจอมันในเวลาเช้าๆ ที่โรงเรียนแบบนี้

สัสเอ้ยยย วันนี้กูอุตส่าห์มาเช้า ยังต้องมาเจอมึงอีกเร้อะ!!

ผมค่อยๆ ขยับตัวหลอมไปเป็นเนื้อเดียวกับโต๊ะหินอ่อน พลางสายตาก็เหลือบมองเป้าหมายที่เดินลอยหน้าลอยตาเข้ามาในโรงเรียนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำว่า ‘อารมณ์ดีสัสๆ’ มันโปรยยิ้มกระจายไปรอบทิศทางราวกับคนบ้าหลุดออกมาจากสถานบำบัดก็ไม่ปาน

ผมขยับตัวมุดลงไปใต้โต๊ะ พยายามหาที่หลบไม่ให้ ‘ดูจุน’หันมาเห็น แต่อนิจจัง พระเจ้าไม่เข้าข้างผม

สองสายตาสบประสานกันในเวลาต่อมา ไอ้เวรดูจุนหันมาเจอะเข้ากับผมที่หลบอยู่โต้โต๊ะหินอ่อน เพราะตรงที่ผมนั่งอยู่ถ้าเดินเข้าประตูโรงเรียนมาก็จะเห็นได้ง่ายๆ

ซวยแล้วไงกู…

“จุนโฮ้ววววว” เสียงร้องตะโกนดังยิ่งกว่าช้างตกมันสะท้านแก้วหูจนสั่นระริก ร่างสูงโปร่งของดูจุนวิ่งแจ้นเข้ามาหาผมด้วยใบหน้าดีอกดีใจเหมือนเพิ่งแทงบอลถูก

ผมพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเพื่อหลบมันสุดชีวิต ถึงแม้จะรู้ทั้งรู้ว่ามันวิ่งเข้ามายืนค้ำหัวอยู่ข้างโต๊ะแล้วก็ตาม แต่ผมไม่คิดจะลุกขึ้นไปเผชิญหน้ากับมัน

ผมเกลียดมานนนนน!!

จะไม่ให้เกลียดได้ยังไงล่ะ! ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำย่อมมีเหตุผลเสมอ แล้วกับไอ้เวรนี่ เรื่องมันมีอยู่ว่า….

 

‘จุนโฮ’

เสียงทุ้มต่ำของมนุษย์เพศชายดังเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองบุคคลแปลกหน้าที่มายืนยิ้มหน้าแป้นแล้นเหมือนคนสติไม่สมประกอบค้ำหัวผมอยู่ โดยที่ผม ไอ้ชาน ไอ้ด้ง(เพื่อนผมอีกคน) กำลังสุมหัวกันดูหนังสือปลุกใจเสือป่าที่ไอ้ชานเพิ่งซื้อมาใหม่

‘ห้ะ?’

ผมขมวดคิ้วมองคนตรงหน้างงๆ ไม่รู้สติดีรึเปล่า รอยยิ้มกับสายตาที่เขามองผมมันดูจิตๆ ยังไงไม่รู้

‘เราชอบจุนโฮ เป็นแฟนกับเรานะ’

!!!!!

พับผ่าสิ!! ฟ้าจะผ่ากูไหม!!!

ผมกระเด้งตัวถอยห่างจากไอ้เวรสติไม่ดีนี่แทบไม่ทัน มันเป็นผู้ชาย ผมเป็นผู้ชาย แถมเรายังมีน้องหนูเหมือนกัน อะไรทำให้มันมาบอกชอบผมที่เป็นผู้ชาย!! มึงสติกลับรึเปล่า! นมกูก็ไม่มี กูมีแต่ดุ้น! แล้วมึงมาบอกชอบกูทำเหี้ยอะไร!! มึงเป็นเกย์หรอสาสสสส
แล้วเหตุการณ์วันนั้นก็ทำเอาผม ไอ้ชาน ไอ้ด้งพากันขนแขนแสตนด์อัพทุกครั้งที่เห็นหน้าดูจุน จริงๆ ควรจะเป็นผมที่ต้องสยองมากกว่าไอ้เพื่อนสองตัวนั้นนะ เพราะไอ้เวรนั่นมันมาบอกชอบผมไม่ได้บอกชอบพวกมัน แต่ก็นะ…มันคงเข้าใจความรู้สึกเพื่อนอย่างผม เพราะมันจะถอยห่างจากผมทุกครั้งเวลาที่ดูจุนโผล่หน้าเข้ามากลางวงพวกเรา

รักกูกันมากเลย…

 

กลับมาที่ปัจจุบันเถอะ…ว่าแต่ถึงไหนแล้วนะ?

อ่อ! ผมยังมุดอยู่ใต้โต๊ะขณะที่ดูจุนยืนมองผมอยู่ข้างโต๊ะครับ

“จุนโฮลงไปทำอะไรตรงนั้นอ่ะ” ไอ้เวรนั่นเอ่ยถามผมตาใส เห็นแล้วอยากเอาส้นทีนประทับหน้ามันจริงๆ มึงไม่รู้หรอว่ากูหลบมึงอยู่อ่ะ!

“หาหอย” ผมตอบกลับเสียงเรียบหวังจะกวนตีนมันเล่น แต่ความกวนตีนของผมคงไม่ระคายประสาทการรับรู้ของมัน

“ให้เราช่วยมั้ย เราหาเก่งนะ”

ไอ้เวร…

ผมรีบมุดออกมาจากใต้โต๊ะไปยืนห่างๆ ดูจุนทันทีที่เห็นมันทำท่าจะมุดเข้ามาช่วยผมหา ‘หอย’ ที่ผมแค่ตอบมันกวนไปเล่นๆ ไม่คิดว่ามันจะจริงจัง กูผิดเอง…

“จุนโฮกินข้าวมารึยัง ไปกินกับเรามั้ย ไปเถอะ” มันพูดเองเออเองจบก็ยิ้มร่าพุ่งมาจับข้อมือผมแล้วออกแรงลากให้เดินตามมันไปทันที ผมแหกปากร้องโวยวายเสียงดังลั่น พยายามสะบัดมือออก แขนอีกข้างก็ดันหนีบกระเป๋านักเรียนทั้งของตัวเองและของไอ้ชานไว้อยู่ทำให้ไม่สามารถแงะมือมันออกไปได้ แม่งเอ๊ยยย มือมึงจะเหนียวไปไหน ชาติที่แล้วเกิดเป็นตุ๊กแกรึไง!

“ไอ้สัส ปล่อยกู!” ผมแหกปากร้องโวยวายแล้วฝืนรั้งตัวเองไว้ไม่ยอมไปตามแรงลาก ไอ้ดูจุนแรงควายชัดๆ ตกลงชาติที่แล้วมึงเกิดเป็นตัวอะไรมากันแน่ห๊าาา!!

“ไม่เอาน่าจุนโฮ ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ เดี๋ยวมื้อนี้เราเลี้ยงเอง” ดูจุนหันมาฉีกยิ้มให้ผมอย่างอารมณ์ดี สีหน้าแววตามันบ่งบอกชัดว่าไม่ได้สะทกสะท้านกับสิ่งที่ผมพูดเลยแม้แต่น้อย ถึงต่อให้ผมด่ามันด้วยคำหยาบคายบรมแค่ไหน มันก็ยังฉีกยิ้มรับแล้วตีความไปว่า

‘ผู้ชายยิ่งด่าเขายิ่งรัก’

ทฤษฏีไหนของมึงครับ…

แต่แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นใครบางคนคลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะเป็นเพื่อนรักของผมอีกคนหนึ่ง ไม่คล้ายแล้ว นั่นมันอูยอง!!

“ไอ้ด้ง!!!” ผมแหกปากตะโกนเรียกฉายาเพื่อนตัวเองดังลั่นจนคนแถวนั้นพากันหันมามอง แต่หน้าผมหนายิ่งกว่าปูนซีเมนต์ตราช้าง ไม่ได้สนใจสายตาของคนที่มองมาเลยสักนิด ผมกำลังพุ่งความสนใจไปยังไอ้เพื่อนรักแก้มอูมที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้าประตูโรงเรียนมา ไอ้เวรช่วยกูด้วยยยย!!

“กูรีบ!!” ไอ้ด้งหันมาเห็นผมก็ตะโกนตอบกลับมาด้วยความรักใคร่ก่อนร่างเล็กๆ ของมันจะวิ่งตัวปลิวเข้าไปในห้องสภานักเรียน

ผมลืมไปว่ามันเป็นรองประธานสี…

“ไอ้ดูจุนมึงปล่อยกูววววว” ผมหันกลับมาแหกปากใส่คนที่ออกแรงลากผมอยู่พร้อมพยายามยื้อแรงฉุดไว้เต็มที่ ไม่มีใครมาช่วย ผมก็ต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ

“ไปกินข้าวกัน” มันไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด ยังคงตั้งหน้าตั้งตาลากผมเดินต่อไป จุดมุ่งหมายคือโรงอาหารของโรงเรียน นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาพากันหันมามองผมกับมันด้วยสายตาแปลกๆ จากที่ไม่อาย ตอนนี้หนังหนาผมเริ่มบางลงเรื่อยๆ

ไม่เคยเห็นคนหล่อกันรึไงวะ!!

สุดท้ายผมก็มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่โต๊ะเกือบหลังสุดของโรงอาหารกับไอ้โรคจิตดูจุนที่นั่งฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับเลื่อนจานข้าวราดแกงมาไว้ตรงหน้าผม

จริงๆ ไอ้เวรนี่หน้าตามันก็หล่อดูดีใช้ได้ แต่น่าเสียดายที่มันดันเป็นเกย์เพราะเสือกมาชอบผม

“กินสิ” ดูจุนเงยหน้าจากจานข้าวตัวเองขึ้นมาส่งยิ้มเร่งให้ผมกินข้าวที่มันซื้อมาให้ จริงๆ ผมก็แอบหิวนิดๆ นะ เมื่อเช้าออกจากบ้านเร็ว ข้าวเขิ้วยังไม่ได้แดกสักเม็ด แต่จะให้ผมมานั่งกินข้าวพร้อมมองหน้าประสาทๆ ของมันไปด้วย ผมก็กระเดือกไม่ลงหรอกครับ ไม่รู้ว่ามันแอบใส่ยาอะไรลงไปด้วยรึเปล่า ถ้าเกิดมันวางยาจับผมไปเสียบตูดขึ้นมาจะทำยังไง ผมไม่ยอมเสียเอกราชให้ใครหรอกนะ โดยเฉพาะคนไม่เต็มเตงอย่างมัน

ผมนั่งมองจานข้าวด้วยความหิวแต่ไม่กล้าแดก ส่วนไอ้ดูจุนก็จ้วงข้าวในจานเข้าปากอย่างกับคนอดยากปากแห้งมาจากไหน ยี๋ ทุเรศจริงๆ

พรึ่บ

เสียงลมสะบัดวูบพร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งทรุดตัวลงนั่งข้างผม

“มากินข้าวไม่รอกูเลยนะ”

อ่า…ไอ้ชานนั่นเอง

ชานซองพูดจบก็ดึงจานข้าวราดแกงของผมไปกระซวกใส่ปากราวกับสัตว์ป่าผู้หิวโหย สัส ซกมกมาก!

“ประชุมเสร็จแล้วหรอมึง” ผมถามมันงงๆ จู่ๆ ก็โผล่มามาแบบไม่สุ่มไม่เสียงแถมยังแย่งจานข้าวผมไปกินหน้าตาเฉย

แล้วรู้ได้ไงว่าผมอยู่นี่?

“ไอ้ด้งบอกมึงต้องการความช่วยเหลือ” มันพูดไปกินไปโดยไม่หันมามอง

ผมเหลือบตามองดูจุนที่นั่งอยู่ตรงข้าม มันดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักที่เห็นชานซองเข้ามาเป็นก้างแถมยังแย่งจานข้าวที่มันตั้งใจซื้อให้ผมไปกินอีก แต่แล้วไงอ่ะ? ผมไม่สนอยู่แล้ว ก๊ากๆ

“แล้วไง มึงก็เลยหนีประชุมมาช่วยกูว่างั้น” ผมหันกลับไปพูดกลั้วหัวเราะกับไอ้ชานแบบทีเล่นทีจริง

“เออ คงงั้นมั้ง”

.

.

.

TBC

——————————————————-